Naturalnie występuje w zachodnich Chinach. Roślina opisana na początku XX wieku, praktycznie zapomniana i nieuprawiana. Po raz drugi odkryta w 1981 roku i od tego czasu zdobywa coraz większą popularność. Do Polski po raz pierwszy sprowadzona przez Andrzeja Marczewskiego w połowie lat 80. zeszłego wieku do Ogrodu Botanicznego w Powsinie.
Jest dużym, szybko rosnącym krzewem dorastającym do 5-6 m wysokości. Pędy sztywne, słabo rozgałęzione, o wyprostowanym i luźnym pokroju. Kora jasna, silnie łuszcząca się. Niekiedy występuje tylko jeden pień i roślina przybiera drzewkowaty charakter.
Liście szerokoeliptyczne, długości 10-15 cm, z ostro zakończonym wierzchołkiem, z trzema równoległymi nerwami, ciemnozielone, błyszczące z wierzchu i jaśniejsze na spodniej stronie.
Cecha, która zdecydowanie wyróżnia ten krzew to pora kwitnienia, otóż zaczyna on kwitnąć niemal jesienią, około początku września. Jest obsypany, wręcz ugina się pod masą białych kwiatów, które są bardzo wonne i dają przyjemny zapach. Po przekwitnięciu krzew owocuje, wtedy stojące wiechy kwiatowe stają się różowe, całość wygląda z odległości jakby krzew zakwitł jeszcze raz, tym razem na różowo.