Pionierskie lata sztuki filmowej w Polsce, podobnie zresztą jak i w całej Europie, to czas, gdy ani się szanującemu dżentelmenowi, ani kulturalnej damie w kinoteatrze pokazywać się nie wypadało. Kino uchodziło za rozrywkę jarmarczną, tandetną, plebejską, skierowaną przede wszystkim do mało wymagającej publiczności poszukującej próżnej uciechy. Wedle szacunków aż 90 procent widowni na pokazach filmowych w pierwszej dekadzie XX wieku stanowili widzowie ze środowisk robotniczych. "Porządni" obywatele gardzili rozrywką godną co najwyżej kucharek i służących.